.paranoya.

.aniden geldi. o kadar ani ki tepkilerim garip oalrak algılandı. kimseden sevgi beklemezken, herkesin nefretini kazanmak paranoyası. benden uzak durmaları, korkmaları, bana yalandan olan gülümsemeleri ihtimelleri ile açığa vurulan paranoya belirtileri. beni kendilerinden uzaklaştırma denemeleri yapmalarını bekliyorum. onları beklerken zaten o kadar uzaktayım ki başaramayacaklar.
.herkesin benden uzaklaşması düşüncesi gerçekten beni endişelendirmiş olsa gerek. bunu paranoya haline getirmem ve sözlere, mimiklere ehemmiyetle yaklaşmam, sorgulamam kendimden beklenmeyen tepkiler. korkuyor muyum? sanmıyorum, sadece garip bir tedirginlik hali var üstümde. "kendine karışma" der hüseyin abi bana hep ama bu sefer dıştan gelen baskılarla kendimle uğraşıyorum. birileri tepeme dikilmiş de kendime dönüp yaptığım, yapmadığım, inandığım, uydurduğum, bağlandığım her şeyi sorgulamam için görünmez bir baskı yaratmakta. en iyisi biraz yalnız kalmak şimdilik.

.ve bütün bunların üstüne 2 yıldır hasta olmamış bünyem çöktü. bu da bir işaret mi acaba? paranoya belirtileri güçleniyor. yatağa mahkum oldum. bir gece aniden nefes alamayacak biçimde hasta insan oldum. purcu bile dedi ki, "senin sesini uzun zamandır, yo hayır, hiç böyle duymamıştım". 3 senedir birlikte okuyoruz. o kadar sağlam bir bünye varmış bende. psikolojik ve fiziksel olarak çöküş dönemindeyim.

.kimse benle uğraşmasın. kendimle yeterince uğraşıyorum.