.silently unknown.

.bilseydim dilini ona hoşçakal derdim. tren garında uyumaya çalışırken gelmişti karşımdaki banka oturmuştu. tanıdık bir yüzü vardı. eski dostlarımdan kalma bir gülüş suratında. başı öne düştüğünde uykunun içindeydi, belki de günlerdir özlem duyduğu tek şeydi. oysa ben o yüzün arkasındakini zayıf hafızamda aramakla meşguldum. gözlerim kapanmayı red ederken birden keskin bakışlarıyla karşılaştım. üzgünüm ne yaptımsa, ama bilmiyorum. başka birine olan bir kızgınlık mı diye yeniden baktığımda hala bana dönüktü kırgın ifadesiyle gözleri. korkuyordum, her neyse olan şey benden bağımsız ama bendeydi. sadece susabliyordum. sustum. toparlandı. bir şey demek ister gibiydi ama uzun bir bakıştan sonra başını öne eğip uzaklaştı.
.hoşçakal diyemedim.