21 Haziran 2008 Cumartesi

.hayatı mahvetme sanatı.

.yitip gidiyorlar, giderek uzak durmama sebep oluyorlar. insanlar kaçtığım ve korktuğum dönüşümler geçiriyorlar. kaçıyorum. kendileri olduklarını düşündüğüm hallerinden çıkıp sürünüyorlar, kendi seçtikleri biçimlerde. bedenlerini ruhlarını tüketiyorlar farkında olmadan, tüketim nesneleri arasında kaybolmuşlar. sahip oldukları anlarla yetinmeyi bilmiyorlar, üstelik bencillikleri şaşkınlık verici. görmezden gelebiliyorlar kolaylıkla zorlukla yaşayan insanları. kendi keyifleri ve rahatları öncelikli olmalı. inanamıyorum bu kadar değişebilip de vurdumduymaz olduklarına. başkalarından önce kendilerine olan saygılarını yitirmişler. üzüntü verici ama artık benim için kesinlikle katlanılabilir bir durum değil. kaçıyorum. daha sade ve kendi halinde bir hayat için, çevreye ve insanlara değer verebilmek için, bu gereksiz şaşkınlıkları yaşayıp boşuna canımı sıkmamak için. üzgünüm ama onlar hatalı ve ben dile getirmekten bitkinim. çok korkunç olduklarını, hayatlarını boşu boşuna nasıl mahvettiklerini aynalarla yüzlerine yansıtmak çözüm mü? insan istediğini görmekte ve kendine yalan söylemekte çok başarılı ne yazık ki. kendini kandırmaca ve birçok şeyden sıyrılmaca.
.belki de tek hata benim. o zaman da benim birilerinden uzak kalmam gerek can sıkmamak için. kendimle kalmalıyım. şaşkınım ve üzgünüm.
.kalabalıklardan yoruldum, sessizliği çağırıyorum içimden.

1 yorum:

Mr.Pc dedi ki...

hayatı örgütle.
kendinden başla sonra etrafındakilere de.