2 Haziran 2010 Çarşamba

.öz-lem.

.gülüşünü, sesini, duruşunu özlediğim. her bir yanım sevdiklerimle dolu, özlemler dinmiş bir nebze, karanlıkta nefeslerimiz birbirine değiyor, karışıyor. huzurlu bir sessizlik ve inip kalkan göğüslerimiz, içimizdeki coşku ve fazla uzak olamayan hüzün.
.uzak-yakın, zaman görece, çoğu geçiti azı kaldı. şimdi gülümseme vakti.

Hiç yorum yok: