bir süre vazgeçer insan yaşamdan.her nefes kanatır.ölmeyi arzularken yaşamayı cazip kılacak bir şey aramaz.ama tesadüfler bulur bazen onu.eskilerden bir şeyler ya da hiç tatmadığı bir şey. küçük şeyler,küçük mağazalar.tanıdık sokaklar ve buradaki tanıdık yüzler. tanımadığı,bilmediği ama çok sevdiği insanlar.müzik boğsun beni.
kendini ait hissetmek bir yere bağlanmak demektir. bu da yaşama dair bir şeydir. bunu pek sevmem.ama vazgeçilmez bir yerdir zero benim için. orayı her terk edişimde beni uğurlayan "hoşçakal" sesi garip gülümsetir beni. evimde hissetirir. ev hissini verir o sokak.
sonra sesler arasında yeni sesler arasında kaybolurum. sonsuz denizde yüzermişçesine. sonra hazine bulmuş gibi sevinirim. hiç beklenmedik bir şey. bir yerlerde okuyup hayalini kurduğum ses paketlenmiş elimde durmaktadır. inanmak güç. rüya olmadığını anlayıp mutlu olmama izin veririm.
huzur... önemli bir şey. huzuru uykumun içinde bir yerlerde o sesle birlikte ararım.o ses. her şeye rağmen 1 hafta daha yaşamaya yetecek gücüm var. ya da sadece buna ikna ettim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder